می‌توانند در مقام بزرگان جهان همه آنچه را که میلیاردها نفر از مردم هر روز با آن دست و پنجه نرم می‌کنند در مدت زمانی 3 روزه حل و فصل کنند.
هشت رهبر برجسته جهان هنگامی که راهی ژاپن می‌شدند هیچ گاه تصور آن را هم نداشتند که به همراه آنها هزاران تن از هم ملیتی‌های آنها هم با خرید بلیتی فوری به توکیو سعی دارند مخالفت خود را با سیاست‌های آنها در خیابان‌های توکیو فریاد بزنند چرا که فریادهای همواره آنها در غرب هیچ‌گاه به گوش مقامات نرسید.
توکیو روزهای گذشته مملو از جمعیتی بود که برای ابراز ذره‌ای از انزجار خود از سیاست‌های کلان اقتصادی و سیاسی آنها، راه سفری چنین طولانی را در پیش گرفته بودند. قدرت‌های بزرگ جهان باید می‌دانستند که هیچ ابر قدرتی نمی‌تواند در سه روز سرنوشت مردم جهان را تغییر دهد!
ایده اصلی برگزاری چنین نشست‌هایی در همایش مشترک آمریکا، اروپا و ژاپن در آستانه دهه70 میلادی و بروز نخستین نشانه‌های بحران نفت در گستره جهانی مطرح شد.
گروه هشت که در روزهای نخستین پایه‌ریزی با نام جی 6 شهرت داشت پس از پیوستن کانادا به این مجمع در سال 1976 میلادی به جی 7 تبدیل شد. چندی نکشید که با ورود روسیه به این اتحادیه کلان در سال 1998 میلادی گروه هشت کشور صنعتی، قدرتی جهانی را صاحب شد.
در سال‌های پایانی دهه 1970 میلادی این اتحادیه کم‌کم از فعالیت در زمینه‌های اقتصادی و تجاری خود را به عرصه سیاست جهان نیز وارد کرد.
از آن زمان بود که هشت کشور صنعتی جهان نه تنها در مورد معاملات اقتصادی کلان خود و حتی سایر کشورهای جهان تصمیم می‌گرفتند بلکه سعی داشتند در مقام بزرگان جهان به حل و فصل امور سیاسی و تنش‌های درونی کشورهای مختلف نیز بپردازند.
با توجه به تمایلات و اظهارنظرهای متفاوت هر یک از کشورهای عضو این گروه معمولا دستیابی به اتفاق نظر در مساله‌ای خاص برای آنها سخت و دشوار است به طوری که در نهایت آنچه که در پایان همایش‌های سالانه آنها به دست می‌آمد چنان پیچیده و همراه با تبصره و مواد مختلف است که هیچ معنای خاصی از آن به دست نمی‌آید.
این در حالی است که تغییر گرایش‌های سیاسی و اقتصادی کلان نیز در گستره جهان در هر دوره بیش از پیش آنان را گرفتار اختلاف نظر و عقیده در تعیین راهبردهای گروهی می‌کند.
در این میان ظهور قدرت‌های اقتصادی بزرگی مانند چین و هند که هر یک هم اکنون از غول‌های اقتصاد جهان به شمار می‌روند و عدم راه یافتن آنها به گروه کشورهای صنعتی جهان این واقعیت را بر همگان روشن کرده است که 8 قدرت برتر جهان چندان هم که باید و آن‌گونه که ادعا دارند برای حل مشکلات اقتصادی و سیاسی مردم دنیا دغدغه‌ای ندارند.
بیش از همه این ابراز اتحاد و همبستگی آنها در برابر هر نیروی خارجی است که آنها همواره به دنبال آن هستند.
در این میان حضور کمرنگ مقاماتی از کشورهای آمریکای لاتین و آفریقا در گردهمایی سه روزه آنها در توکیوی ژاپن را نیز باید صرفا به دلیل حساسیت موضوع آفریقا و تاثیر مسایلی مانند بحران مواد غذایی، تغییرات آب و هوا و...
در پیکره اقتصادی خود آنها توجیه کرد، وگرنه مردمان قاره سیاه نمی‌توانند هیچ گاه دغدغه‌ای برای بزرگان جهان به شمار بیایند. در واقع بدون حضور نمایندگانی از کشورهای مختلف جهان نمی‌توان تصمیم‌گیری سران این گروه را منطقی و کامل برشمرد.
آنها با این اوصاف فقط دارای این قابلیت هستند که بخواهند برای امور مربوط به خود تصمیم بگیرند و بی‌حضور نمایندگان همه کشورها درباره آنها اظهار نظری نداشته باشند. این دقیقا همان خواسته‌ای است که خیل عظیم جمعیت معترض در خیابان‌های طویل توکیو فریاد زدند!
